یکی از عادات ناپسندی که در سال‌های اخیر رشد فزاینده‌ای داشته است، هجوم افراد به کوه‌ها و دامنه‌های کوهستانی برای جمع‌آوری بی‌ضابطه گیاهان خوراکی و دارویی است و از آنجا که بیشتر آنها این گیاهان کمیاب رو به انقراض را از ریشه می‌کنند، ناخواسته به عریانی بیشتر کوه‌ها، فرسایش خاک و پیامدهای پرخسارت دامن می‌زنند.کسانی که این‌چنین ناآگاهانه گیاهان خوراکی ازجمله سیرک، والک و همچنین گیاهان دارویی مثل شیرین‌بیان را از ریشه درمی‌آورند و آنها را با پیاز اصلی به بازار عرضه می‌کنند، به یقین با هدف کسب درآمد به چنین کارهایی روی می‌آورند و به همین دلیل نمی‌توان در مسیر ارتفاعات و گلوگاه‌های کوهستانی برای تک‌تک این افراد مراقب قرار داد یا آنها را از این عمل ناصواب بازداشت اما برخی کارهای فرهنگی و راهنمایی‌های مفید می‌تواند در آگاهی‌بخشی به این جوانان و حتی افراد مسن نقش داشته باشد.
ازجمله نصب تابلوهای هشداردهنده در مسیرهای کوهستانی، گنجاندن این هشدارها در برنامه‌های رادیو و تلویزیون و انعکاس آنها در مطبوعات که کم‌کم جریان اطلاع‌رسانی نسبت به اهمیت حیاتی پوشش گیاهی کشور را فعال خواهد کرد و مردم نقش بیشتری برای مراقبت از این گنجینه‌های بی‌نظیر طبیعت برعهده خواهند گرفت. کسانی که در دشت لار در شمال‌شرقی تهران، شقایق را به‌صورت انبوه می‌کنند یا در مناطق فارس و چهارمحال و بختیاری لاله‌های واژگون را ریشه‌کن می‌کنند، شاید ندانند که نسل‌های آینده را از تماشای این همه مواهب زیبا و خواص درمانی آنها محروم می‌کنند.
باتوجه به نقش صادرکنندگان در اینگونه فعالیت‌ها،صادرات فراورده‌های گیاهی به‌ویژه گیاهان دارویی باید تحت ضابطه درآید تا باعث نابودی پوشش گیاهی کشور نشود.از سوی دیگر وقتی باغ گیاه‌شناسی نوشهر بی‌رحمانه توسط یکی از شرکت‌های تحت‌پوشش وزارت راه از چرخه زندگی خارج می‌شود و تغییر کاربری می‌یابد، نمی‌توان انتظار داشت که در دیگر نقاط، مراقبت از پوشش گیاهی متنوع و بسیار ارزشمند سرزمین ما مورد توجه قرار گیرد. سرمایه‌های طبیعی و این‌قبیل منابع ملی تجدید‌ناپذیرند و اگر غفلت کنیم، بخش اعظم آنها را از دست خواهیم داد. یگانه راه، همکاری مشترک سازمان حفاظت محیط و اداره منابع طبیعی با همکاری تشکل‌های مردم‌نهاد برای مراقبت از این سرمایه‌های بزرگ و بی‌جانشین است.
